Pongezi kwa kumpata mtoto!

Pongezi kwa kumpata mtoto!
(Gefeliciteerd met je baby!)

Wat vliegt de tijd! We zitten hier alweer anderhalve maand! En wat maken we veel mee. Soms hele leuke en toffe dingen en soms lopen we ook tegen vervelende dingen aan. Vooral in de samenwerking in het ziekenhuis.. de cultuur verschillen zijn groot en dat levert de nodige frustraties op soms.

11-03-2014
De eerste dag op de verloskamers, ..wat een indrukken! Het eerste wat opvalt is de vreemde geur indringende geur die er hangt op de afdeling.. daarnaast zijn de over volle bedden vol vrouwen en kersverse baby’s iets waar je je ogen bij uit kijkt. Veel vrouwen liggen net bevallen met zijn tweeën in een bed. Men neemt de moeite niet de moeders een beetje te helpen met ‘opkuisen’ dus veel vrouwen liggen op een zeiltje in een plasje bloed. Andere vrouwen liggen, zingen of gillen hun weeën weg. Kortom onze ogen kreeg flink de kost… Bij de eerste beste bevalling die ik mee kon kijken vroeg de zuster al of ik het ging doen! Dat heb ik nog maar even afgehouden. Na de eerste bevalling volgde al gauw een tweede en later ook nog een keizer snede bij gewoond! Op de lege maag vielen alle beelden en geluiden me soms toch wel zwaar. Maar ik had het nooit willen missen! We bleven tot een uur of half 2 en hadden vandaag veel gezien en bijgeleerd! Ben benieuwd naar wat er allemaal nog gaat komen!

12-03-2014
Begin van de ochtend blijft beetje zoeken er word veel over de afdeling gelopen en als je wilt weten wat ze aan het doen zijn of waarom ze iets doen moet je het 3 keer vragen, in de hoop op een zinvol antwoord…zoals eigenlijk overal in het ziekenhuis. Al gauw namen we weer onze plek in bij de verloskamers. Na onze dienst hadden we weer 5 bevallingen en heel wat hechtingen gezien! Buiten alle leuke ervaringen die je op doet zie ik ook veel dingen die ik vreemd vind en soms zelfs niet vind kunnen, maar dat is ‘just the way it works in Africa’. Moeders komen vrijwel aan de lopende band op de baartafel, na de geboorte van hun kind word het kort op de buik gelegd, dan wat schoon geveegd, navelstreng geknipt en wordt het meegenomen om te wegen . Buiten licht schoon wrijven en wegen doen ze hier geen verdere handelingen aan het kind. Het kind gewikkeld in een kangha wordt dan op een matje gelegd. Dan gaan ze weer verder met de moeder. Soms moeten er hechtingen worden gezet.. de een doet dit netter als de ander.. dan rusten de moeders 10 min a een kwartier en kunnen ze weer de zaal op. De zaal.. vol vrouwen die nog moeten, of net zijn bevallen, op zoek naar een plekje op een bed tussen de andere vrouwen. Als er geen randje bed meer over is…dan maar op de grond. Met een beetje geluk hoef je maar een paar uurtjes te blijven als dan alles goed is kan je naar huis.

Wat dus ook opvalt buiten de weinige verpleegkundige voor- en nazorg die er aan de vrouwen wordt geleverd is er ook weinig empathie. Het voelt allemaal nog kill. Wanneer er in Nederland een kindje word geboren wordt er altijd vrolijk verkondigt aan de kers verse ouders wat het is…en gefeliciteerd etc. Hier zijn allereerst al geen mannen bij aanwezig, maar ook word er niet altijd gezegd wat het geslacht is van het kindje voor ze het al weer weg pakken bij de mama daarnaast word er geen emotie getoond tijdens de bevalling of daarna. Niet door de verpleegkundigen, maar daardoor vaak ook niet door de moeders zelf. Best wel vreemd om dat zo te zien. Marieke en ik proberen hierop juist wel in te spelen en de moeders ondanks de taalbarrière zoveel mogelijk te steunen en ook instrueren en informeren. Vele moeders zijn nog erg jong,.. soms 16.. zij zouden eigenlijk meer begeleiding moeten krijgen op de Post natale afdeling m.b.t. borstvoeding geven en dergelijke.

13-03-2014
De dag begon met het aanpakken van een baby die net was geboren op de drukke afdeling. Ik nam het kind bij me en hielp de moeder naar de verloskamers. Opvallend genoeg was er geen zuster op de verloskamer. Er lag nog wle een vrouw die een bloedtransfusie kreeg, deze lijn liep echter niet en de mevrouw lag al uren op de ijzeren baartafel. Hoe vaak je ook aangeeft dat het geen zin heeft om haar daar te laten liggen en hoe vaak je ook laat zien dat de lijn niet loopt.. des te vaker doen ze alsof je er niet bent en gaan verder met waar ze mee bezig waren.. niks dus.Terwijl Marieke later ging kijken bij keizer snee deed ik mijn eerste bevalling.. incl. hechten!! SPANNEND!!!!
Daarna werd het hectisch…want plannen en effiecient wrken staat ook niet in het woordenboek van deze zusters. Er waren al veel kindjes overleden deze ochtend ik heb zeker vier dicht gevouwen kanhgas gezien. Gelukkig geen van de bevallingen waar ik bij hielp heeft dit gehad. Later toen het hectisch werd heb ik samen met een Noorse arts een moeizame bevalling gedaan.. het lukte maar niet.. uit eindelijk met de vacuümpomp.. het hoofdje iets kunnen draaien en ik ben toen eigenlijk uit reactie met mijn volle gewicht gaan drukken op de buik! Het werkte! Daar was ze! De dokter zei: “ze zouden het Mirthe moeten noemen! Jij hebt het gedaan!” dat vond ik stiekem wel heel leuk!! Ik was helemaal afgepeigerd aan het eind van de middag en we gingen lekker naar huis.

14-03-2014
Vandaag waren we eigenlijk vrij, maar omdat we het allemaal zo interessant vonden zijn we toch gegaan. Deze ochtend was erg rustig en we zagen nog zo’n 3 tal bevallingen. Daarna zijn we redelijk op tijd naar huis gegaan. Na de lunch even naar kantoor geweest.. s’ middags met zijn alle in de tuin gezeten en gekletst int zonnetje! Heel de dag was het regenachtig en bewolkt tot eind van de middag. We hopen op mooi weer morgen want we hebben plannen om naar Prison eiland te varen en s’ middags te lunchen op een zandbank! Ben erg benieuwd!!

15-03-2014 Schildpad knuffelen!!
Vandaag gaan we(Erna, Christine, Janouk, ruby en Mariek!) naar Prison eiland! Na een kleine zoektocht vonden we uit eindelijk onze kaptein, Captian Djuma! Hij had Christine verkeerd begrepen bij het reserveren dus had hij geen bbq geregeld voor vandaag! Maar,.. Hakuna matata! Hij zorgde voor het fruit en wij haalden ergens heerlijke loempia’s, Pita’s en snorkels en gingen aan boord. Wat een leuke boot hadden die mannen! Haha, zou hem zo ruilen voor mijn Old Bill! Het weer zag er nog erg grauw en niet veel belovend uit. Aangekomen op Prison eiland mochten we knuffelen met reuze schildpadden de oudste was al 198 jaar! De lucht trok open en het werd mooi weer. Na een hele fotoshoot op prison eiland was het tijd om de zandbank op te zoeken! De zandbank… een heuveltje wit zand in prachtig helder blauw water! We aten eerst even wat en gingen daarna snel snorkelen! WAUW wat was het mooi! Zoveel mooie vissen! Ook op de zandbank werden natuurlijk de nodige foto’s geschoten. Onze captain had besloten nog geen tent op te zetten toen we aankwamen was er nog enige bewolking, maar niet veel later was dat tentje toch wel een goed idee geweest.. want op zo’n zandbank midden in de zee zonder enige schaduw... man BURNING A LIFE!!
Maar goed de zee was heerlijk dus daar bleven lekker in dobberen en snorkelen.. Later hebben we nog een hele hoop fruit gekregen, heerlijk! Toen iedereen doorbakken was en het strookje zand waar we op zaten steeds smaller werd besloten we te gaan. Terug in Stone town namen we nog een heerlijk Italiaans ijsje… oké.. twee Italiaanse ijsjes! Hihi! En toen begon het een partij te storten!! Bakken uit de hemel! Een taxi chauffeur bood een rit naar Chukwani aan voor een mini prijs dus dat was ideaal! Thuis aangekomen,.. geen stroom en geen stromend water. Toch maar beginnen met koken voor het helemaal pikken donker is. Ze wilden gebakken aardappelen … voor 9 man.. (Want, Loes was inmiddels gearriveerd) met maar twee functionerende pitjes, pannen zonder anti-aanbaklaag en een mini oven. Is het uiteindelijk toch weer gelukt om een lekker maal op tafel te zetten!


16-03-2014
Vanmorgen weer vroeg wakker, in het ochtend zonnetje mijn was gedaan en daarna samen met Marieke en Loes naar Stone town gegaan.Een paar nieuwe kangha’s (multifunctionele lappen) gekocht en een telefoonkaartje voor Loes, daarna hebben we lekker geluncht. Later gingen we naar het strand, maar het was erg heet dus al gauw verplaatste ik me naar de schaduw en Loes durfde het vanaf moment 1 al niet aan en zij zocht direct een terrasje op. Later hebben wij ons bij haar aangesloten en ook nog lekker een biertje gedronken! Tot een uur of half 6, toen richting Forodhani park gelopen. Loes en marieke zouden hier wachten, ik ben toen doorgelopen om te gaan pinnen en natuurlijk werd ik onderschept door zo’n stomme mee loop afrikaan! Ik wimpelde hem voor dat ik ging pinnen (gaf hem 500 shilling), pinde snel en zocht Christine op die ook op weg was richting Marieke en Loes. We zouden met zijn 4e op de night market gaan eten! Voor de andere dames de eerste keer! Dus dat was leuk! Natuurlijk aten we de Zanzibar special pizza en als toetje en “pizza” met nutella en nootjes! Hmm! Ze vonden het heerlijk en leuk! Snel terug, Yes!! De laatste daladala nog gehaald! Thuis aangekomen weer geen stroom.. we lagen allemaal vroeg op bed.. terwijl Janouk en Ruby nog wat lagen te kletsen lag ik te luisteren… ik hoorde iemand in ons huis! Toen hoorde ik iemand een code intoetsen.. ik vroeg aan Marieke of ze dat ook hoorde en we besloten te gaan kijken! Gelukkig was het onze handy man, Anko! Hij had, ja je gelooft het niet.. een soort prepaid bonnetje bij zich, die code toetste hij in op een kastje in de keuken en Voilà! We hadden weer stroom.. waarschijnlijk een dag zonder stroom gezeten, omdat ze nog geen nieuw “prepaid stroom” hadden gehaald! :p

17-03-2014
Vandaag was een vrij frustrerende dag. Het lijkt alsof de Afrikaanse zusters hem smeren als ze een aantal blanken op de afdeling zien. Wij zijn LEERLINGEN roepen we hele dagen, tevergeefs. Buiten dat ze dus niet opdagen wanneer ze nodig zijn irriteert mij hun lakse houding zo erg. Ze geven nergens om en laten alles en iedereen aan hun lot over. Als iemand vraagt om hulp doen ze alsof ze het niet horen of roepen Hakuna matata.. Geloof me.. daar wordt je soms echt nijdig van!
Er is geen spoortje empathie te vinden bij vrijwel alle Afrikaanse collega’s. Ik snap niet hoe ze zo kill voor hun mede vrouwen kunnen zijn terwijl ze dit zelf vaak ook hebben moeten doorstaan.

De komende 4 weken zullen we nog op deze afdeling staan. Ik hoop er steeds meer en meer voor de vrouwen en ook voor de afdeling te kunnen doen in de loop van de tijd. Misschien is deze blog iets te vak gerelateerd soms, maar ik probeer jullie ook een beeld te geven van het reilen en zeilen in dit Afrikaanse ziekenhuis!

Heel veel liefs vanaf Zanzibar!